İslam ve Sosyalizm: İki Farklı Dünya Görüşleri


Sosyalizmi nasıl tanımlarsınız bilmiyorum, fakat İslam işçi ayaklanması değildir. Kölelik ve işçiliği aynı kefeye koyarak anlamlandırmak ise içi boş ve anlamsız bir çabadır. Sosyalist düşünce, dünya cenneti vaadi ile kandıran bir yapılandırma iken, eşitliği öne çıkararak insanların her anlamda aynı konuma gelmesini ele alır ki bu da yine aynı derecede haksızlıktır. İslamiyet, "kişinin çalıştığı kadarına sahiptir" diyerek herkesin payının kendine ait olduğunu söyler. Zekatı farz kılarak da zengine verilen mülkün gerçek sahibinin Allah olduğunu, zenginlerin o mülk içinde düşkünler ve zayıflar için bir hak koymaları gerektiğini belirtir. Bu, ne devletsizlikle ne de eşitlikçi bir düşünceyle ilgilidir.

Kapitalizme karşı olduğunu savunan ama onun tamamlanmasında ve beslenmesinde derin rolleri olan sosyalist düşünce, asla İslam direnişini ve inkılabını savunduğu bir yerde değildir. İslam direnişi, bireyleri eğitir; köle olmadıklarını, sahiplerinin insanlar olmadığını hatırlatır. Aynı zamanda eşitlikçi değil, inen ve çıkan konumlar ve mevkiler üzerine bırakır ki kabiliyetleri gelişsin ve kendilerini gerçekleştirsinler. İşçi ve emekçiye değil, dünyada olan ve olacak bütün meslekleri kapsayan bir düşünce yapısını aşılar. Bunu yaparken var olan duygularını yok etmeye değil, onların yönünü değiştirmeye ya da o duyguları hak eden kişiye karşı göstermeyi öğrenmeni sağlar. Sosyalist düşünce, uygulandığında daha büyük kayıpların verildiği bir yapı olduğu için, hiçbir zaman Asr-ı Saadet gibi bir gerçeği ortaya koyamamıştır. İbn Teymiye gibi kendi döneminde alanında ihtisas sahibi âlimlerin yalanladığı bir düşünce yapılanmasıdır ve bu görüşe destek vermez.

Peygamber (sav) yaşantısından bihaber bu safsata düşünceler, amelsiz insanların Mesih bekleyen Yahudi ve Hristiyanlar gibi bir düşüncenin kendilerini ayaklandırmasını beklerler. Herkes iyi olsun, ben de beş vakit namaz kılarım; dünya bir düzelsin, bu kadar sıkıntının içerisinde sünnet-i seniyye nasıl aklıma gelecek, diye düşünürler ve bu kimselerin sığınağı haline gelirler.

İnancı kalbe bağlayan bu kimseler için düşünceler, ne hikmetse akla yatkınlıkla anlatılmaktadır. Görmüyor musun, Peygamber (sav) de inkılap yapmıştır deyip bir inkılap olana kadar amelsiz beklemektedirler.

Peygamberimiz (sav)'in kişilikteki yüceliğini, ameldeki takvasını önce kendi yapıp sonra ashabından isteyen tarafını ya görmezden gelirler ya da "o peygamberdir" deyip kutsal hale getirerek, biz onu yapamayız ile yine atalet zindanında kendilerine hak verirler.

Bizler ise inanıyoruz ki, bireysel inkılap toplumsal inkılaba kalb olacak. İnanmak değil, salih amel işleyip ahlaklı, erdemli toplumu tekrar kazanacağız. Önce kendimizi eğitip sonrasında bu nefsi terbiyeye insanları teşvik ederek muasır toplum hedefine ulaşacağız. Yoksa söylemler, manifestolar, propagandalar vb. ile değil.

Hakikat arayan önce yola çıkar. Yol eylemdir. Amel ederken bilinçlenilir. Bilinçlenme her zaman harekete geçirmez. Bu düşünce üzerine kurulan bir fikir yapısı da tabii ki söz üzerinde kalır. Zaten hareket isteyen birkaç kişiyi ya etkiler ya etkilemez.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Toplumsal Normsuzlukların Medyada Yanlış Sunumu ve Kanaat Önderlerinin Sorumluluğu

 Kanaat önderi yetisine sahip olmayan insanlar endüstri toplumunda bu statüye gelişleri ve teşhir edilmemesi gereken olayları coşkulu kalabalıkların önüne atma yanlışlığını, doğru gibi sergiliyorlar. Halklar, cımbızla çekilmiş ve önü arkası belli olmayan olayları bu duygusal coşkunlukla karşılayıp, sonrasında hiçbir şey olmamış gibi hayatlarına devam ediyorlar. Toplum önünde sergilenen taciz, tecavüz ve öldürme gibi normsuzlukları adalet arayışı adı altında detaylandırarak, zihin ve duygu algılarını bunları görmeye karşı normalleştiriyorlar. Eleştirerek ve bağırarak kitlelerin önüne attıkları bu normsuz gerçeklikleri yapılabilir hale getiriyorlar. Patolojik sıkıntısı olan bazı insanlara, yapılan bu ahlaksızlık ve insani olmayan suçları işlemelerine imkan sağlıyor; belki yol gösteriyorlar. Birilerini suçlamak, anarşik ortam oluşturmak ve payına düşen sorumluluğu almamak gibi pek çok sorunu da ortaya çıkarıyor. Topluma ümitsizlik aşılayıp, en ufak toplumsal kalkınmaya katılmayarak, s...
Devamı

Birbirini Besleyen Kaoslar

 Kendini kalabalık içerisinde kaybeden, duygularının ve aklının fikirler ve onları aktarma biçimi ile şekillendiğini fark edemeyen ceset yığınlarına dönüştük. Kalabalık içinde herkesin bol gürültü ile konuştuğu, susmanın önem yitirdiği, dünyaya ayak uydurmaya yemin etmiş amipler gibi etrafta dolaşıyoruz. Sesi gür çıkanların (hele de eli yüzü düzgünse) ne dediğine aldırış etmeden peşinden koşuyoruz. Sakince düşünmeye, fikirleri etraflıca takip etmeye vakit ayırmayıp hızlı kararlılarımızı ellerimiz çatlayana kadar alkışlıyoruz. Herkes dağılıp, gürültü azalınca, ipi salınmış kimlik bunalımı içinde savruluyor, yine gürültü kopsun da bir başıma kalmayayım, bana sorumluluk yüklenmesin, kendimle yüzleşmeyeyim diye kırk takla atıyoruz. İnsanları şahlandırıp hevesimizi aldıktan sonra aslında sıradan oluşu ile eleştirip bir kenara atıyoruz. Samimiyetsizlikten kızarmayan yüzlerimiz, istediğimiz olamayınca öfkeden siyahlıyor. İnsanların ne dedikleri ile değil, bizi sıkıyor mu, sorumluluk yüklü...
Devamı

Emniyet Hissi

 Güven duygusu birçok insanın sıkıntı çektiği ve artık kimseye karşı hissetmediği belki yitirdiği bir duygu olarak modern (ki aslında post-modern) dünyanın sorunlarından biri. İnsanlar, bazen yanlış anlaşılmadan, bazen de tırnak içinde patavatsızlıktan dolayı gelen insan yaralanmalarında yaşar ve bundan derin güvensizlik hissi duyar. Bu duyuyu içselleştirir ve genelleştirir, artık kimseye güvenmediğini, insanların kendini zor durumda bıraktığını söyleyip durur. Aslında önemli olan bir noktayı kaçırmamak gerekir, güvensizlik duygusu sadece karşı taraf onu suistimal ettiği için değil, kendi hakkında mahremiyet olması gereken ya da söylenildiğinde yanlış anlaşılacak bilgi aktarımını, yani o istimali (kullanmayı) ortaya çıkaran temel hareketin kendinden geldiğini unutmamalıdır. Güçlü bağlar kurmak, kendine bile teşhir etmemen gereken konuları rahatça anlatmak değildir. İnsanın birden fazla dostu, dertleştiği kişiler olabilir ve tabiidir. Bağ kurmak başkadır, zararı engellemek ya da emn...
Devamı